Evet, başlıkta yazdığım gibi kimseyi yarı yolda bırakmadım ama çok fazla yüzüstü bırakıldım. Ben burada isyan etmeyeceğim, ben burada sızlanmayacağım… sadece içimden geçenleri açıkça dile getireceğim.
Neden mi böyle bir başlık açtım? Çünkü, insanların size ihtiyaç duydukları kadar insansınız. Bir kişiyi yakın görün ve derdinizi anlatmaya çalışın, hemen o başlar derdini anlatmaya ve onun derdi seninkinden daha çoktur(!) bu nedenle kimseye içimi açmıyorum, direkt olarak buraya yazıyorum artık her şeyi.
Hayatımın her dönemi benim için berbat geçti diyebilirim. Okul, iş, meslek, aşk diye uzatabilirim. Askere gidene kadar da çok fazla sıkıntı çekmiş bir insandım, çok yakınlarım iyi bilirler. Kendi kendime diyorum ki; o kadar sıkıntı çektin, askerde rahat edersin artık Tevfik diyorum. Sonra ne mi oluyor? Usta birliğim Yayladere/Bingöl‘e çıkıyor. Tabii ben yinede seviyordum o ortamımı.
Tam bir işte iyi gidiyorum derken, yine tökezliyorum. Çünkü o kadar karaktersiz, haysiyetsiz patron yalakaları var ki bu durumu anlatamam. Hayır da patronları yalayınca ne oluyor? İşini yap, emeğini olabildiğince göster ve karşılığını al olay tam anlamıyla budur. 10-12 yıldır düzenli olarak patron yalakalığı yapanlar tanıdım ve tek artıları oldukları yerde saymak oldu.
Aşk konusunda da pek işlerim yolunda gitti diyemem, nerede karaktersiz, sütü bozuk varsa hep beni buldu! Aksini iddaa eden kişi ile yüzleşirim, hiç sıkıntı değil. Yeminler eder, sözler verir hayatımda senden başka kimse olmayacak, bu eli hiçbir zaman bırakmayacağım diye ama gider bir başkası ile evlenir. Geçtiğimiz yıl çok zor zamanlar geçirdim, ciddi anlamda çok kötüydüm. Halamı kaybettim, daha öncesinde işimi kaybettim ve daha sonrasında da bir karaktersizi kaybettim. Aslında şimdi dönüp baktığımda iyi ki o şeref yoksununu kaybetmişim diyorum. Allah korusun peki evlendiğimizde aynı b*ku yeseydi ne olacaktı?
Hayatımda çok fazla şeyi değiştirmek istedim, bunu kabul ediyorum. Hiçbir dostumu, akrabamı, sevdiğimi ve en önemlisi ailemi yarı yolda bırakmadım. Atilla İlhan’ın çok güzel bir sözü ile yazımı da sonlandırmak istiyorum, bu aralar pek keyfim yok her zaman olduğu gibi. Aslında burasınıda dert bloğu olarak kullanıyorum desem yeridir. Ne demiş Atilla İlhan “insan sevdiğini bırakmaz, sevmek insanı bırakır.” Sanırım bu muhteşem sözün üzerine diyebilecek bir şey kalmadı. Hoşça kalın.
